Daar ben ik weer!

Zo, dat is een tijd geleden. In m’n gedachten heb ik deze eerste blogpost al driehonderd keer geschreven. Niet wetende wat ik moest neerzetten. Want wát zet je precies neer, als je maanden niets van je hebt laten horen? Ik kan het lang of kort maken (ik ga altijd voor kort, maar ben bang dat het lang wordt) maar het komt erop neer dat ik een tijd niet heb geblogd omdat het niet goed met me ging. Psychisch, en daardoor ook lichamelijk. Mooier kan ik het niet maken. Het ging kut met peren. Gelukkig, met de hulp van m’n vriend, m’n familie en m’n vriendinnen, ben ik er weer bovenop gekomen.

Ja leuk, en nu?
Nu ga ik alles weer oppakken. Beginnen waar ik gebleven was. Rustig aan, dat wel. Verwacht nog maar niet één artikel per dag. Ik probeer weer voorzichtig in het ritme te komen, maar het zal even duren voor ik die helemaal opgepakt hebt.

Maar niet alles de afgelopen tijd was kut! Het mooiste wat me is overkomen, is de komst van m’n babyneefje Thijs. De eerste zoon van mijn enige broer. Thijs werd geboren op 22 februari, hij is dus nu een half jaar oud. Ik ben verliefd op Thijs. Het mooiste, of misschien wel het meest enge, is het volgende gesprek in de nacht van zijn geboorte.. (Let op, m’n broer en zijn vriendin hebben nog nooit de naam Thijs laten vallen tijdens de zwangerschap, ze wilden de naam geheim houden!)

Ik, tegen m’n broer: “Ik heb toch eigenlijk al de hele avond de naam Thijs in m’n hoofd..”
Broer: “Hoe weet JIJ dat?”
Ik: “Haha! Grapje toch? De baby gaat niet écht Thijs heten toch?”
Broer: “…jawel..”
Ik:
Broer:
Iedereen:

Hoe freaky is dat? Het énige dat ze ons hadden verteld, is dat hun zoontje een Hollandse naam zou krijgen. Ik heb niet de hele avond lopen gissen, het was gewoon *bam* de naam Thijs als enige naam in m’n hoofd. Sindsdien krijg ik vaak van mensen, met name de ouders van Thijs, te horen hoe sterk onze band is. Ik krijg Thijs vaak stil, en hij kan heel lang zoet zijn bij me. Thijs is echt mijn rots in de branding, en ja, ik weet hoe walgelijk cliché dat klinkt. Ik had vroeger een hekel aan kinderen – kijk me nu! Verzot op m’n babyneefje als het m’n eigen kind is. Ahhh. :heart2:

Afijn, goede tijden en slechte tijden dus voor mij. Maar de slechte tijden wil ik achter me laten. Ik wil me weer focussen op het bloggen, omdat dat dat toch m’n grote passie is. De komende week zullen er weer een paar artikelen online komen! Ik hoop dat het nu een beetje duidelijk is voor je waarom het zo stil was op m’n blog.
Mocht je nog vragen hebben, of ook je verhaal willen delen, voel je vrij om altijd een mailtje te sturen of een reactie achter te laten! Het doet me namelijk enorm goed (en een ander ook!) om erover te praten. :heart3: